"Als je samen ergens aan begint je het ook samen moet afmaken"

En zo begon ons avontuur naar Roemenië, de Transylvania Ultra Trail.

We zouden met 3 Love it, trail it crew leden naar Roemenië vertrekken, helaas konden we ons uiteindelijk slechts met zijn tweeën  gaan voorbereiden op deze geweldige trail met een epische start vanuit het kasteel van Dracula vanuit het stadje Bran, categorie: very difficult, 101km, 31 uur, 6444d+

Voor Ron was het zijn volgende van vele ultra trails en voor Remco zijn eerste 100km trail in de bergen.

Wat neem je nu mee? Nou daarvoor krijg je een mandatory kit als deelnemer die in het verloop naar de start door de organisatie een aantal keer werd aangepast via social media. Het sneeuwde er namelijk nog behoorlijk zo'n 2 weken voor de start. Crampons (stijgijzers) mee dus. Zelf top ik mijn racevest inmiddels op conform een bepaalde routine en neem nooit te weinig spullen, eten of drinken mee.

*https://loveittrailit.nl/collections/trail-schoenen/products/altra-m-olympus-5

Remco en ik (Ron) kennen elkaar al een even en hebben afzonderlijk en soms samen naar deze trail toe getraind. Ook probeerde ik Remco uit te leggen om de route als een foto kopie op te slaan in zijn bovenkamer. Gaf aan dat hij dingen zou gaan meemaken die hij nog nooit had gedaan. Drie keer dood zou gaan vanwege de omstandigheden maar vooral en bovenal moest proberen te genieten van alle momenten tijdens de trail. Een ultra 'footrace' als deze is een mind fuck, je zult behoorlijk sterk in je schoenen moeten staan en is zeker niet voor iedereen weggelegd.

We spraken af om al op donderdag te vertrekken met het vliegtuig, huurde een auto en vonden via booking.com een leuk appartement op 1.8km van start/finish. De terugvlucht zou op maandag volgen.

Vertrek

We spraken af om lekker op tijd naar Schiphol te vertrekken en pakten bus lijn 300 vanuit Haarlem. Ron nam zijn:

https://loveittrailit.nl/collections/instinct/products/all-terrain-duffel-pack-45-l mee. Deze multifunctionele duffel zal nog voor de zomer vervangen worden voor een nog gaver exemplaar. De reis verliep dus met enkel handbagage incl. de Mountain King trailrunning poles. Je leest hier nog weleens verhalen over maar kunnen gewoon mee het vliegtuig in hoor, geen probleem. *1 keer meegemaakt dat ik in leen gear van allerlei deelnemers moest rennen omdat mijn bagage was blijven hangen, gaat niet meer gebeuren.

Remco zijn Patagonia tas ging het ruim in van het vliegtuig. Leuke bijkomstigheid, alle LiTi crew leden zijn Patagonia pro en dragen deze kleding maar al te graag. Van broeken tot 3-laags goretex jassen het is een top merk.

Instinct Duffel

De check in verliep opzich prima op Schiphol, we aten nog wat, kochten wat water voor onderweg en stapten onze Boeing 737-800 in van Tarom airlines.

Aankomst Roemenië en reis met de huurauto naar Bran

Het was duidelijk toen we aankwamen dat we in Roemenië aangekomen waren na een perfecte vlucht landen we rond een uurtje of 16.00.

Na een tijdje onderweg het was namelijk 178km rijden zagen we in de verte de bergen opdoemen. Voor die tijd net zo plat als Nederland. Snelwegen die kennen ze niet behalve vlak bij Bran. Hier hebben ze 6km snelweg. De weg naar Bran toe was overigens prima te doen met wat speciale momenten.

 Omdat het best nog wel even geduurt had en omdat we inmiddels in het Roemeense Tirol aan het rijden waren zijn we voor we in Bran aan zouden komen gestopt voor een beetje :) pasta en een biertje.

Onze Remco koos de 1.3 kilo alles erop en eraan pizza :) :) Ze noemen dit ook stapelen en deze pizza paste net op de tafel.

Na deze welkome pitstop zijn we doorgereden naar Bran. Via haarspeldbochten naderden we het dal waar we wezen moesten en stapten nog 1 keer uit om een foto en een filmpje te maken.

 Hierboven dus de bergketen rond Bran genaamd:

Parcul Natural Bucegi.

Wat je hierboven ziet op de korte film en de foto zijn de eerste toppen, de toppen van 2500 meter liggen hier nog achter.

Aankomst Bran, appartement Constansa

De aankomst in Bran was mooi, heel mooi. Mooie vakwerkhuizen, het Dracula kasteel, gezellige restaurantjes en het was duidelijk dat we in een heel drukke touristische trekplijster terrecht waren gekomen.

We werden lief ontvangen door onze gastvrouw Constansa en liepen naar ons appartement.

Ons uitzicht toen we aankwamen op de bergketen waar we 2 dagen later zouden lopen. Nogmaals dit zijn niet de toppen, die liggen erachter.

Omdat we zolang in de auto hadden gezeten en in het vliegtuig natuurlijk vonden we het leuk om alvast even een stukje te gaan lopen richting het kasteel.

Vrijdag dag 2 ( tourist uithangen, startnummers ophalen)

We hadden mazzel want op een paar honderd meter hadden we een mini markt zitten. Hier kochten we van alles en ze hadden verse koffie en die konden we natuurlijk niet laten staan.

We dronken nog een bakkie en liepen terug waar we een heerlijk ontbijtje nuttigde onder het genot van een mega mooi uitzicht.

Het begin na een fijne nachtrust van dag 2 kon niet beter.

We spraken af om het kasteel van Dracula te gaan bezoeken. Er zijn vele opnames gemaakt en hieronder een selectie hiervan. In 1 woord indrukwekkend.

Nadat we de rondleidingen hadden gehad zijn we doorgelopen naar een gezellig restaurant waar we onze eerste warme hap van deze dag zouden gaan bestellen.

Tijdens deze super lekkere lunch kwam er vanuit Boekarest nog een oud collega met zijn vrouw bij ons aansluiten. Super gezellig gehad en het beeld wat je misschien hebt van Roemenië word langszaam een beetje anders. Je krijgt echt wel een beetje het Alpen gevoel hier en leuk bijkomend voordeel is dat het hier nog goed betaalbaar is allemaal. Aanrader dus om hier eens vakantie te vieren of een trail te gaan lopen. Want er zijn meerdere gave trails in dit gebied maar ook in de noordelijker gelegen bergketens.

Het was allemaal heerlijk en de bediening super.

Na het eten zei ik tegen Remco wat zullen we doen nadat we onze racenummers hebben opgehaald? *Ophalen racenummers:

We gingen weer (warm) eten en zouden nog een stukje van de omgeving gaan bekijken. We liepen richting ons appartement en volgden de route van de trail een beetje en maakte dit filmpje:

Na zo'n 13km te hebben gewandeld zijn we terug gegaan naar onze kamer en vervolgens een paar uur later een nieuw restaurantje opgezocht.

Remco koos voor een lokaal gerecht met bonen en ik de spareribs.

Toen was het echt tijd om wat te gaan slapen want de wekker ging vroeg, heel vroeg want de start was om 05.00 uur.

Raceday

We hadden al een paar keer de racedirecteuren gesproken en ze vertelden al dat de omstandigheden nog nooit zo waren geweest als nu. Er slechts 155 deelnemers zouden gaan starten op de 100km.

 Dat is natuurlijk niet veel en ik zei dus ook al dat kan voor velen zomaar weleens een eenzame rit gaan worden als we de eerste toppen gehad hebben.

Het zo mooi zijn als we een beetje in elkaars tempo zouden lopen maar als dit niet het geval zou zijn dan is dat zo. Ik zei: we houden contact, bellen en kan altijd wachten of een extra stop inlasten. Tijd om te gaan rennen !!!

3-2-1 START

Na 2 dubbele dosis koffie, 2 krentenbollen, banaan gedoopt in een pot Näak pindakaas en 750ml water met magnesion stonden we redelijk strak aan de start met een vette smile als altijd. Het weer was prima en we kwamen Hanno en Sjors tegen die we de dag ervoor ook al even spraken bij het ophalen van de startnummers en waar we wat leuke toeristische dingetjes samen mee deelde via Whatsapp.

De eerste 5km liepen glooiend omhoog via een deels onverharde weg in de richting van een stijle single track onder aan de voet van het eerste topje La Stanci op zo'n 1850 meter. Deze single track zou de warming-up betekenen voor de rest van de dag, lekker stokkenrammen, genieten, slap ouwehoeren, foto's en filmpjes maken.

De stijging zou voortduren naar de echte top op Saua Taganesti 2150 meter.

*samen met Sjors en Hanno naar de top, nog 992 meter te gaan:

 Onderweg werd het steeds mooier !

La Stanci film van Remco:

Samen met Hanno kwam ik aan op deze eerste en liepen op mijn verwachte schema van 2.15 uur naar Saua Tiganesti. Vind het persoonlijk wel fijn om wat tijd over te hebben en buiten de vp's om lekker te chillen en te genieten waar het kan. Tijd ben ik verder niet mee bezig en weet dat ik mits een bepaald tempo loop voldoende tijd heb om een ultra uit te lopen en te kunnen genieten.

 Eerste checkpoint aangekomen samen met Hanno in 2.12 uur en ging lekker...er zouden vele tientallen km sneeuw gaan volgen, mist, beetje hagel maar vooral LEUK!

Maar we waren er nog niet want zouden nog 619 meter door de sneeuw naar de eerste top door moeten buffelen.

Tijdens de eerste afdaling naar de vp op 13km

Heb contact gezocht met Remco maar die liep nog ver in de afdaling toen ik mijn softflasken even optopte en een paar stukjes fruit nuttigden en een eigen Náak bar.

In het begin van een ultra trail probeer ik weinig snelle suikers te rammen in de vorm van cola en andere meuk. Na 3 dagen stapelen zit er genoeg in mijn lijf en kan dit prima aanvullen met fruit, water, soepje en electrolyten.

En hopsa en weer verder naar boven, cp Omu de hoogste top wacht op ons, 2500 meter:

Stairway's to hell foto's

Het enige kledingstuk wat ik in de bergen aangetrokken heb was mijn Houdini windbreaker van Patagonia. De 3-laags gore en een enkele gore regen/windjack zijn niet uit mijn X8 gekomen. Ik liep met de X8 een 18 liter Instinct racevest, het grotere broertje van de Eklipse om eens te proberen en is prima bevallen want het draagcomfort bleef gelijk alleen je hebt dus meer ruimte om je gear in op te bergen in alle handige afzonderlijke compartimenten. Link:

https://loveittrailit.nl/collections/vesten/products/instinct-x8

Remco liep met de Eklipse van Instinct en is sinds 2017 toch wel stiekum mijn favo racevest, mijn buddy. Link:

https://loveittrailit.nl/collections/vesten/products/instinct-eklipse-12l

Inmiddels in de bergen waar je soms iets zag en soms in de mist liep zag ik ook heel wat mensen vallen. Glijpartijen de berg af en dat ging soms best hard als je lui 20 tot 50 meter naar beneden zag denderen. Het pad maakte je vaak zelf, je poles daarmee moest je je evenwicht bewaren. Bij Love it, trail it importeren we Mountain King poles, echt mega stokken, 100 gram en oer sterk. Nu ben ik niet eens zo zwaar als ik er met mijn volle gewicht op land en ze eruit zien als een hoepel, nog geen 1 terug ontvangen vanwege doorbreken. Link:

https://loveittrailit.nl/collections/all-products/Mountain-King

Mega mooi maar opletten, want zag deelnemers dus tientallen meters naar beneden vallen/glijden.

Eerste keer naar de top cp Omu

Toen we bijna op de top stonden liepen we in de dikke mist. Geen idee meer waar een pad liep en PAN-ZOOMDE mijn Garmin 6X saffier in. Er liepen mensen te schreeuwen en een aantal deelnemers liepen deze richting op maar zag al op mijn horloge dat we hier helemaal niet naar toe moesten. Deze mensen hoorde ik later stonden daar omdat ze dan uit de elementen konden blijven staan. Blij met mijn horloge en vanaf komende week ook diverse Garmin modellen bij Love it, trail it beschikbaar. Link :

https://loveittrailit.nl/collections/garmin

Eenmaal op de top moet je ook weer naar beneden natuurlijk, the road to cp Pestera.

De vette pret foto hierboven hak en glij ik mezelf een weg naar beneden, die fotograaf moet vele hilarische momenten hebben gezien. Als je niet in dit spoor bleef lopen dan overleefde je het niet, simpel gewoon gevaarlijk. De berg ging loodrecht naar beneden. Er zag hier 2 mensen omkeren en heb ze niet weer gezien. Kennelijk to much en voor een kortere route gekozen...prima beter dat dan ongelukken.

De afdaling was technisch en vol 'leuke' momenten. Heb op enig ogenblik even met het thuisfront zitten Facetimen en een extra vp ingelast omdat het te mooi was om even niet te laten zien. Vele liepen er mij voorbij, ik genoot van het moment in het zonnetje, zat naast een waterval en hoopte stiekum dat ik Remco weer zou zien (tijd zat).

We liepen verder richting de cp

Aangekomen op de cp heb ik Remco weer gebeld en hem uitgelegd hoeveel tijd hij nog had en wat zijn vermoedelijke doorkomsttijd zou zijn tijdens de tweede klim naar de hoogste top. Even doorrammen dus.

De tweede keer op de top en kwam hier een half uur eerder aan dan dat ze beneden tegen mij hadden verteld. Dit half uur bleek wel handig te zijn, ergens in de downhill zou de track zijn, ergens want was niet te zien en lang leven Garmin weer. Wat heb ik gelachen met een Belg die al jaren in Londen woonde. Op een gegeven moment door het lachen vergat hij zijn poles. Ik was net wat foto's aan het maken en stond nog 200 meter hoger. Zag zijn poles liggen, liep naar het midden van een sneeuwvlakte, koos het moment en glijden maar, precies tussen de rotsen en mijn poles waren het roer. Hij blij en zei anders had ik ze laten liggen. Al had ik 3 keer naar boven gemoeten persoonlijk had ik ze echt wel opgehaald.

Even verderop want het glijden beviel me wel dacht ik dit doen we nog een keer...ondertussen na ruim 20km sneeuw was ik die sneeuw wel een keertje zat. Niet het uitzicht. Als je goed kijkt zie je ook de hellingshoeken, nou daar liep je dus overheen, voetje voor voetje.

Onderweg weer vele mooie dingen gezien. Check het You Tube kanaal van LiTi en hebben samen zo'n 230 foto's gemaakt onderweg. Link:

https://www.youtube.com/@loveittrailit/videos

Ik liep op een gegeven moment zo'n 4km voor cp Busteni waar ook onze dropbags lagen samen met een Duitse dame naar beneden te stuiteren. We roken op een gegeven moment een vreselijke stank, hoorde geritsel en even verderop stond een local keihard te schreeuwen. Toen we het bos in keken zagen we een beer, wat een mazzel maar renden samen in hetzelfde tempo door naar de VP. Wegwezen!!!

De gave sneeuwvelden lieten we na de foto's hierboven achter ons en de crampons waren inmiddels uit en zouden we ook niet meer nodig hebben. We hadden het gaafste gedeelte helaas gehad.

Vlak voor mij liep Christoff en zag hem weer bij de VP. Hij vroeg mij of ik met hem mee wilde lopen de nacht in en ik zei loop alvast maar ik moet even Remco bellen om te kijken waar hij is en of het nog gaat lukken om binnen de tijd op cp Piatra te kunnen komen. Toen ik hoorde waar hij liep zo'n 6km achter mij in de downhill keek ik naar het profiel en mijn horloge. Ik zei tegen Christoff loop alvast maar en zie je zo op de top, stamp wel even door maar wil even wachten op mijn maatje. Boven tegen het vriespunt en beneden 22 graden in het zonnetje, genieten van Roemeense pannekoeken die ik kreeg van een deelnemer. Toen ik deze op had weer bellen met Remco en had toen eigenlijk al door dat de snelheid eruit was en zei: ik ga rustig verder en neem max 15 min en begin weer te lopen dan wacht ik bovenop de volgende top en rammen we samen de nacht in.

Ik kreeg een telefoontje, ik vermoede het al want helaas was het avontuur voor Remco was voorbij. Ik kreeg een appje van onze andere maat Willem uit Taiwan. Waarom sta je stil op die berg. Ik zei: omdat Remco zojuist had aangegeven om te stoppen. Toen baalde hij helemaal want hij kent me wel, uit hetzelfde hout gesneden en vele ultra's mee gelopen.

Lang verhaal kort, ik heb de meest waardevolle beslissing genomen om terug de berg af te rennen om samen met Remco ons gave avontuur verder te vieren in Roemenië, dat dus. Samen uit, samen thuis. Remco had dit niet verwacht en was zichtbaar blij. Ik zei tegen hem zonder te ouwehoeren over het stoppen, vanavond lekker uit eten maatje, genieten. Morgen een trailtje rennen gozer en verder vakantie vieren, don't worry mate het is goed zo. Hij maakte een do not finish filmpje van mij na 50km.

Na een uur durende rit in een auto van een contineu Whatsappende Roemeense Max Verstappen waren we weer terug bij het kasteel en liepen terug naar het appartement om eerst een biertje te nuttigen en vervolgens lekker te gaan douchen. Die gast lach in een deuk om zijn eigen rijgedrag, iedere bocht met gierende banden, bizar.

Zondag

Na een prima nachtrust even lekker ontbijtje naar binnen en besloten om een trailtje te gaan rennen. Ik keek even op Strava waar we zaten en koos een andere berg uit om hier samen een trail te gaan rennen. Ideaal, Strava geeft div routes weer in het gebied waar jij je op dat moment bevind. Deze kun je vervolgens downloaden. Het bleek een waanzinnig mooi MTB en Trail gebied te zijn.

Geniet van de foto's en het filmpje...de warme appelcake met koffie ging er goed in!

Na deze trail Terug naar Bran gereden en omgekleed, chillen en uit eten. Na het eten want we waren op tijd zei ik: we reden al 3 keer langs een kasteel op een top, zullen we?. Dit bleek kasteel Rasnov te zijn, super mooi!

Na een lekkere wandeling daar was het toch echt wel tijd om terug te gaan. De wekker ging vroeg, heel vroeg en zouden in het donker vertrekken naar de luchthaven.

Hier waren we ruim optijd gelukkig want met 1 rij voor alle passagiers duurde het 2 uur voor we onze paspoorten konden laten zien.

Evalueren deden we op zondag en in het vliegtuig, wat was het mooi en blij dit te kunnen en mogen doen.

Op naar de volgende beleving :)

Love it, trail it !!!

Groet,

Remco en Ron

#loveittrailit