Ultratrail Snowdonia – UTS50 en UTS100

- 0 berichten

Ultratrail Snowdonia – UTS50 en UTS100

Remco Roomer, Eef Versteegen, Michel Klaver liepen de UTS50 en Ron van Kooten en Willem schofaerts liepen de UTS100 in het weekend van 1,2 en 3 juli 2022. Een race door de bergen/fells van Snowdonia National Park in Wales.

We zijn allemaal crew-lid van ‘Love it, Trail it’ zoals jullie vast wel gezien hebben. (LiTi)

Hoe het allemaal begon:

Nadat Ron en Willem in november 2021 terug waren gekomen vanuit de Costa Blanca Ultra Trail, een uitdagende 100km trail run in het bergebied achter Benidorm Spanje besloten ze al vrij snel om zich in te schrijven voor de UTS100 in Snowdonia. In de LiTi Whatsapp groep begon al snel wat beweging te komen en werden vragen gesteld. Het duurde dan ook niet snel of Remco, Michel en Eef schreven zich in voor de UTS50. De inschrijfkosten voor de 50km €160 en voor de 100km €224.

Nadat deze betaald waren kwamen de trainingen aan bod en welke verplichte spullen moet je nu allemaal meesjouwen en waar stop je dit dan in? De verplichte spullen vind je bij dit soort races altijd wel terug in een Runner’s guide ( https://apexrunning.co/events/ultratrailsnowdonia#2022runner039sguide ). Voor Ron en Willem iets wat ze al vaker meegemaakt hadden maar voor de 50km lopers was dit een compleet nieuw hoofdstuk in hun jonge gave carrière als ultra trail runner. Ook de trainingen en de techniek hebben we vaak over gesproken. Hoe zorg je ervoor dat je lijf fysiek instaat is om een avontuur als deze veilig te volbrengen en welke technieken kun je hierbij inzetten. Wat eet je nu eigenlijk en hoe zorg je ervoor dat je motortje blijft branden? TRAINING-GEAR-VOEDING.

Trainingen (als je denkt dat je niet meer verder kunt ben je pas halverwege):

Vanuit LiTi en het verleden hebben een aantal crew members reeds vele tientallen trainingen en clinics verzorgd. Van de beginnende loper tot de gevorderde loper/trainer, we hebben ze allemaal voorbij zien komen. De passie en motivatie om te blijven leren is breed aanwezig binnen de LiTi crew, zowel als het gaat om trainingen maar ook als we praten over producten. Kennis is macht zegt men weleens en gaan hier meestal samen net iets dieper graven dan ‘normaal’. Want hoe zorg je er nu voor dat die kennis anatomisch overgebracht zal gaan worden door degene waaraan je iets probeert uit te leggen? Hoe zorg je ervoor dat zijn of haar mindset dusdanig in orde is dat hij/zij zich veilig voelt op de trails? Hoe ga je om met je omgeving en wat doe je als het weer omslaat? Hoe train je nu eigenlijk naar de race dag? Train je hier naartoe of train je juist van de race dag terug naar het moment waar je nu staat? Hoe zorg je ervoor dat het leuk blijft en hoe blijf je jezelf uitdagen? Waar en hoe maak je hoogtemeters en hoe leer je dalen?

DE UTS race directeur zei er kort dit over : “It is expected that you arrive on the start line well trained, both physically and mentally and confident in your ability to safely complete the race within the time limit.”

Nou over dit soort zaken hebben wij veelvuldig gesproken met elkaar tijdens trainingen, via de app en via de telefoon. Wil je meer weten over de mogelijkheden om eens een training of een clinic te volgen neem dan gerust een vrijblijvend contact met ons op via https://loveittrailit.nl/pages/contact . Wij helpen je graag, Training/Gear/Voeding.

Gear:

Niet heel erg onbelangrijk naast het genieten, klimmen en dalen, bikkelen en rennen is je gear. Binnen LiTi hebben we een 3-koppig vast product team. Een team wat alle producten die voorbij komen uitproberen en testen. Dit is heel breed: gebruiksgemak, duurzaamheid, innovatie, Intuïtiviteit, kosten etc. Op basis hiervan kwamen wij onder andere in contact met de leveranciers van ons huidige assortiment in de webshop. LiTi verkoopt geen Bullshit!

Als eerste belangrijk onderdeel, welk racevest koop je nu? Met de uitgebreide mandatory (verplichte) uitrusting in je achterhoofd. Een paar bespreken we hieronder.

Er zijn veel race vesten te koop, voor iedere loper van beginner tot gevorderde is er wel wat te koop. Een race vest voor mountain races als de UTS daarvan is het handig dat deze goed om je lijf past met de juiste afstelmogelijkheden en opbergmogelijkheden. Een vest waar alles inpast en waar je je spullen in kunt opbergen waarvan wij vinden dat dit handig is. Een vest waar je blind je spullen kunt pakken. Ons vest, het vest waar wij alle 5 mee de bergen in zouden gaan lopen was de Instinct Eklipse 12 liter. https://instincttrail.nl/collections/backpacks/products/instinct-eklipse-12l

Voor een aantal van ons is dit een racevest voor ultra’s waar we allang al niet meer over na hoeven te denken. Een paar van ons droegen daarbij ook de handige belt. Ideaal om je telefoon of Go Pro in op te bergen, zit stevig om je middel, niet bang zijn dat je spullen er uitvallen. Je kunt er ook even snel je windjack of regenjas in opbergen en zit als een tweede huid. Wij bergen graag onze jassen op op de plaats waar je ook je poles zou kunnen opbergen. De poles die hangen we liever aan ons racevest. https://instincttrail.nl/collections/backpacks/products/instinct-reflex-belt .

Poles, ook hier zijn er weer legio mogelijkheden in aluminium, carbon of zelfs 100% carbon te koop. Het gebruik van carbon poles had voor deze trail bij ons alle 5 de voorkeur.

Poles gebruiken heeft pas echt nut als je ze ook op de juiste wijze gebruikt. Ook dit item komt aan bod tijdens trainingen en clinics. Tijdens onze zoektocht naar de juiste poles voor in de shop zijn we uitgekomen op Mountain King poles. Dit is een bedrijf gesitueerd in de UK waar al tientallen jaren alleen maar poles gemaakt worden voor allerlei doeleinden waaronder dus trailrunning. De trail run poles zijn licht, duurzaam, super snel in en uit elkaar te halen en erg handig in 4 delen op te bergen. Geen schuifjes of wieltjes/losse onderdelen.

Wij liepen dus met carbon poles, het gemiddelde gewicht ligt rond de 100 gram van deze oer sterke poles. https://loveittrailit.nl/collections/mountain-king .

Het laatste item waar we met recht vrolijk van werden en ook niet meer hebben uitgetrokken zijn de Altra Olympus 4 trail schoenen (inmiddels is de 5 onderweg). Verschillende type lopers zijn wij 5-en, verschillende voeten…een top schoen voor op de ultra’s. Stabiel, mega grip en fijn om op te lopen in diverse omstandigheden.

Voor de rest van de gear verwijzen we je graag naar de filmpjes op You Tube en de vele foto’s of neem contact op met Love it, trail it.

De reis, autohuur, hotel:

Ze vlogen allemaal met de blauwe vogel van Amsterdam naar Manchester, hadden van te voren een auto gehuurd of moesten er nog 1 huren. Dat laatste bleek niet heel handig te zijn. Ron, Remco en Willem vlogen op donderdag en Michel en Eef op vrijdag. De verhuurbedrijven waar je gratis met een busje naar toe gebracht werd houden er hele klant onvriendelijke afgesproken prijsafspraken op na. Na wat googelen en 30 minuten lopen kwamen we bij een bedrijf wat voor minder dan de helft van de prijs ook verhuurde. Dik 1000 euro vroegen ze voor 4 dagen een Fiat 500. Anyway, autootje volgeladen en rijden maar. 2 uurtje was het naar ons hotel volgens de routeplanner. 2 uurtjes…het werden er 5. Alle wegen waren afgesloten voor onderhoudswerkzaamheden met file tot resultaat. Dan eerst maar even een pizza scoren.

Inmiddels hadden we al een paar keer contact gehad met Graig de manager van ons hotel. Hij zei: ik blijf wel wakker tot jullie er zijn, geen probleem. Even na 02.00 uur in de nacht kwamen we aan, de vlucht 42 minuten en waren 6 uur eerder geland in Manchester. Geen biertje dus maar direct ons bedje in.

De dag voor de race:

De volgende ochtend een heerlijk Engels ontbijtje en koffie. We besloten om richting Snowdonia nature park te rijden en als eerste de start en finish op te zoeken om onder andere de 100 mile lopers uit te gaan zwaaien. Pas aan het eind van de avond konden we zelf onze start nummers en trackers gaan ophalen. We zijn nog even gaan shoppen en kochten alvast maar een T-shirt van de race met onze namen erop. Ook zijn we nog even wezen kijken in het museum en hebben nog wat souvenirs gekocht voor de thuisblijvers.

Na de start zijn we in de auto gestapt en hebben geprobeerd om de lopers te volgen op hun route, aan te moedigen en zijn lekker wezen genieten van de omgeving.

In de middag hebben we een mooie wandeling langs een rivier gemaakt in het prachtige dorpje Beddgelert. Hier zou ook de VP staan voor de 100km lopers en loopsters.

We spraken met zijn 5-en af om samen de start nummers op te gaan halen maar helaas. Ron, Remco en Willem konden nog even retour rijden naar het hotel om de race vesten op te halen. De organisatie verplichte dit omwille van de bevestiging van de trackers met tape bovenop de schouder.

Michel en Eef besloten niet langer te wachten en was begrijpelijk en reden alvast alweer naar het hotel, inmiddels was het niet zo’n best weer meer: It was raining cats and dogs. Soort van bucket challenge, emmertjes water gooien. Daar stonden ze dan in de rij zeik nat te worden, maar wel lol.

Eenmaal ook hun nummers gekregen met vliegende vaart retour naar het hotel waar ze gezamenlijk onder het genot van een biertje en een lasagne heerlijk zaten te genieten van Carol de entertainer van de avond in ons hotel. Security was inmiddels aanwezig en de karaoke machine ging aan, het bleek graduation day voor de leerlingen van de universiteit ter plaatse. Dit beloofde wat voor hun nacht voor de race day.

Rond een uurtje of 22.00 lagen Willem en Ron te maffen en hadden de wekker op 2 uur gezet. Broodjes stonden klaar en natuurlijk de koffie op onze hotel kamer. 4 uur de start.

Race day UTS100, 04.00 hours:

Willem en Ron. Hopsa hun bedje uit en wassen, omkleden, eten en drinken. Het was serieus noodweer geworden. Keiharde wind en regen. Ze lazen een berichtje, helaas had de organisatie moeten besluiten om de 100 mile te stoppen vlak voor middennacht. Te gevaarlijk, horizontale regen en windkracht 6, mist en in de wolken. Dan ben je in dit terrein dus gewoon klaar al wisten wij dit op dat moment zelf nog niet. Deelnemers die zich inschrijven voor dit soort avonturen weten over het algemeen zeer goed wat ze doen en zijn bekwaam en gedreven om te finishen. Maar het kan te gek, accepteren en door. Deelnemers konden de volgende dag wel gratis door op de 100km of de 50km.

Willem en Ron stapten in de Fiat en reden met gepaste snelheid in bizar hondenweer richting Lianberis. Kochten een parkeerticket en rende naar de start. Tussen de auto en de start tot de laatste draad nat 😊.

16 hoge toppen volgens Garmin en het zouden er voor Willem en Ron 17 worden, lees lekker door.

Bam daar gingen ze vanaf de start op het terrein van het National Slate museum. Lampjes aan en rennen maar.

De start ging al vrij vlot geleidelijk berg opwaarts waardoor we na enkele kilometers onze poles al zouden pakken. Wind en regen vol de bek liepen ze door de zeiknatte fells richting de eerste berg Moen Ellio (750d+). Bijna alles gaat hier recht omhoog en recht omlaag met wat hellingen tussendoor om de kuiten even te strekken. Eenmaal boven op de eerste summit (tjot) knetter harde wind, mist en in de wolken stond Ron even te wachten op Willem. Willem was even bij een deelnemer gebleven die zijn Black Daimond alu pole had gebroken recht onder het handvat. De pole was in zijn hand gekomen waardoor er een bloeding was ontstaan. Snel even wat EHBO toepassen dus.

Vervolgens eenmaal helemaal boven en vele heuveltjes verder bewogen ze verder naar hun eerste verzorgingspost Waunfawr. De namen onuitspreekbaar, de organisatie helemaal top. Zelden zulke lieve behulpzame vrijwilligers meegemaakt als tijdens de UTS. Deden alles voor ze, maakten een praatje helemaal top.

Ze liepen door richting Bron-Y-Fedw en maakten zich klaar om de volgende heuveltjes op te stompen om de summit van de volgende berg af te vinken. Mynydd Mawr (600d+) was de naam van deze summit. Mega mooie vergezichten en de eerste klim en klauter acties waren reeds ingang gezet.

Bij Bron-Y-Fedw, de tweede VP konden ze beide even een bakkie pakken en de Dixie testen om vervolgens de zeiknatte fells weer op te gaan zoeken (blubber en bagger stampen tot de knietjes) en door stampen via het het ranger path Mt. Snowdon op (950d+). Ze hadden vette pret met een paar Zuid Afrikanen, jonge gasten en spraken beide Nederlands op hun eigen wijze. Hoe hoger ze kwamen hoe harder de wind en eenmaal vlak onder de top krachtige wind en in de mist en de wolken.

Snowdon de summit: Ze liepen van het pad af want de route ging namelijk niet over het hoogste punt en tja ze waren er nu toch. Namen afscheid van hun medelopers en liepen naar de summit. Hier staat een koperen windwijzer en daar een foto van zichzelf laten maken door een volledig ingepakte wandelaar. Foto gemaakt en weer naar beneden om het parcours op te pakken. Eenmaal aan de andere zijde van de top windkracht heel veel, dikke mist en vervolgde verder onze route naar beneden via de vele aanwezige retro reflecterende vlaggetjes. Wat zij niet doorhadden was dat ze een verkeerde route naar beneden namen. Ook totaal niet opgevallen we volgden gewoon de vlaggetjes. Behalve toen Ron eenmaal beneden zei: zag je dat laatste vlaggetje? Wie zet die nu achter een rots i.p.v. ervoor. Zullen we de route even checken? Wat bleek, we liepen op een andere afstand naar beneden en konden dus weer helemaal opnieuw naar boven en een extra 900d+ pakken. De organisatie had waargenomen dat Willem en Ron verkeerd liepen en waren ook al naar beneden aan het bewegen. Die kwamen ze halverwege naar boven weer tegen. Resultaat, 8km, 1000D+ extra inspanning veel tijd verloren. Was een ongelofelijk leuk technisch stukje dat dan weer wel.

Boven op Snowdon aangekomen voor 2 van 3 keer het juiste pad gepakt en 6km naar beneden rennen naar Rhyd-Ddu.

Vanaf Rhyd-Ddu konden ze zich opmaken voor 2 fijne technische klim en klauter summits met een totaal van 1100D+. En zeiden: ach is maar 28%, wie verzint dit eigenlijk, je zal hier in het donker en in de mist je weg moeten vinden. Bizar mooi en technisch. Willem en Ron liepen vrolijk door richting Beddgelert op volgens de officiële route 52km en hier lag ook onze drop bag met schone spullen.

Daar schone bovenkleding aangedaan en hebben beide nogmaals de mogelijk komende schuurplekjes voorzien van Kwakzalver. Ter info: helemaal geen schuurplekken na de finish, top spul, goedgekeurd.

Na een pauze doorlopen richting Nant-Gwynant. Dit was een relatief soepel stukje (350D+) langs de rivier, glooiend omhoog met 1 stijl stuk en kwamen na 12 km alweer aan bij deze verzorgingspost.

Willem en Ron kregen bij deze verzorgingspost te horen. Maak jullie gereed voor het beest. Ze keken elkaar aan en zeiden: deze moeten we helemaal fiksen voor het nacht word. 11,5 km in een ‘record’ slow jog, klimmen, scrambelen, genieten over deze summit heen. Maar ook deze konden ze afvinken en hadden ondertussen ook nog contact gehad met de 50km lopers Eef, Remco en Michel. Waanzinnig gaaf stuk dit en niet geschikt voor een familie uitje. Ze kwamen na wederom 850D+ aan bij Pen-Y-Gwerd en ze konden zichzelf klaar maken voor het 1 na laatste stuk naar de laatste VP.

Pen-Y-Pass moesten ze heen. Het was koud, regen, mist en liepen in de wolken over de rotsen onze weg te zoeken. We liepen wat uit elkaar zodat we dan meer kans hadden om een oriëntatiepunt te vinden. Ze wisten dat er links en rechts mega afgronden waren. Soms loodrecht 6 tot 800 meter naar beneden. Boven op de eerste van de 2 summits toch even 25 minuten compleet de route kwijt die ze uiteindelijk weer op konden pakken. Navigatie is leuk als je daadwerkelijk on the move kan zijn maar in die omstandigheden op losse rotsen en leistenen was er weinig sprake van on the move zijn. Het werd ook kouder en kouder, soms een beetje gapen en hadden meer effectieve brandstof nodig. Eten en drinken is iets wat je continue moet blijven doen. Ook als je geen honger of dorst hebt. Je bent je lichaam fysiek en mentaal aan het uitputten, je organen willen eigenlijk rusten. Je ritme compleet in de war. Ze aten een extra Chia Flapjack effectief, goed weg te knagen en geen additieven in deze voeding. Dit was maar goed ook nog even wat extra brandstof in de tank. Ze deden nog nooit zolang over een afdaling als degene die nu zou volgen. Van Glyder-Fawr naar beneden, een stuk van misschien 4 km uren en uren over gedaan. Gevallen meerdere malen, Ron maakte een mooie 360 waarna Willem probeerde de grond te kussen. Er was geen pad, technisch was hier een understatement waarop Willem zei: kijk Ron dit is net zo’n zieke geest als hoe jij altijd je trailtjes probeert op te leuken. Grapje natuurlijk met een kern van waarheid 😉 Ondertussen zagen ze een verzorgingspost in de verte opdoemen. Liepen er naar toe en bleek een grote vierkante rots in de mist te zijn. Dus omkeren en op de navigatie lopen om eindelijk na 1350D+ bij Pen-Y-Pass te arriveren.

Van Pen-Y-Pass nog 1 keer over Snowdon naar de finish. We stonden in een tent, keiharde wind en regen en koud. We hoorden inmiddels al van het slagveld tijdens onze trail. Ze kregen beide warme packs voor op het bovenlichaam en dekens. We moesten eerst even doorwarmen voor we verder konden. 2 mokken thee en schone bovenkleding aangetrokken. Klaar voor de laatste summits!

Willem en Ron zagen van alle kanten Snowdon, liepen uiteindelijk 108km en 7600D+ en werden als helden opgewacht door Remco, Eef en Michel aan de finish. De muziek klonk harder en harder, het geschreeuw en geroffel. Ze waren over de finish!!!

Ultra trail Snowdonia by UTMB je was te mooi om te beschrijven. Bedankt aan alle mensen van de organisatie en tot op de …. 😉

Verslag Eef, Michel en Remco UTS50:

Met een starttijd van 9 uur in de ochtend konden we gelukkig redelijk slapen van tevoren. Alhoewel het bericht van de afgebroken 100-mijlsrace (UTS165) in ons achterhoofd wel meespeelde. De 100-mijl was eerder die dag al gestart, maar het stormachtige weer liet de wedstrijdleiding besluiten die voortijdig af te breken. Gelukkig niet onze race, want er was zowaar een beetje zon! In een massastart van zo’n 700 lopers liepen we het dorpje Llanberis uit, richting de trails.

Het eerste deel begon overzichtelijk; omhoog rennen ging al snel niet meer. Dus liepen we verder in een stevig wandeltempo. Een flinke beklimming naar Moel Eilio op ruim 700 hoogtemeters, gevolgd door een mooie afdaling, die weer prima te rennen was. En daar was de eerste verzorgingspost al in zicht. Daar aangekomen elkaar weer even opgezocht, hapje-drankje, concluderen dat “het zo best te doen is” en door voor de volgende beklimming.

Ook die is van de categorie niet-te-rennen en laat ons omhoog hiken. Wederom naar 700 meter hoog, maar met een toch wat steilere afdaling door moerasachtig gebied. In eerste instantie was ik tevreden als de modder niet tot over mijn schoenrand ging. Later maar gewoon voor lief genomen dat je regelmatig tot je kuiten in de drek staat. Gelukkig stonden we ook af en toe in een stroompje, waardoor je dan weer af en toe schoon spoelde. Onderaan de berg was weer een VP. Even leek het erop dat het daar zou gaan regenen, maar de aanwezige vrijwilligers wezen ons al snel op de naderende blauwe lucht. Mooi zo…..

Dan de klim Mt. Snowdon op. Of zoals ze daar lokaal zeggen ‘Yr Wyddfa’. Een behoorlijk steile beklimming weer; steiler dan de vorige 2. De top is op 1085 meter. Op die hoogte is het dan ook wel wat mistig. Jammer genoeg daardoor wat minder zicht. Maar het is nog steeds droog. Dus we mogen niet klagen. Wat wel bizar is, dat er daar honderden toeristen rondlopen, die via reguliere wandelpaden ook naar boven gekomen zijn (en ja, er is ook een treintje, maar dat lag er uit voor onderhoud). Dat contrasteert wel een beetje met je wedstrijdbeleving. Na de top volgde een behoorlijk steile afdaling, die dan ook het tempo flink drukte. Daarna weer omhoog Y Lliwed op; net geen 900 meter hoog. Op sommige plekken was het op handen en voeten omhoog scramblen. Had ik al gezegd dat de route uitdagend was? Dan weer naar beneden. Maar ook daar waren de paden van twijfelachtige kwaliteit. Regelmatig had je handen en voeten nodig om naar beneden te klauteren. Heerlijk creatief je eigen route naar beneden zoeken tussen de andere klauteraars. Gelukkig kwam er al snel weer een normaler pad en liepen we naar het laatste VP.

Vanaf het laatste VP was het omhoog, over een van de zijkanten Mt. Snowdon weer op. Niet helemaal tot de top, maar wel goed 80% daarvan. Een goed beloopbaar pad, maar wel met flink grote stenen om op omhoog te stappen. Niet een gemiddelde traptrede, zeg maar. Tempo wederom laag. Voor mij (Eef) was dit wel het lastigste deel van de race. Nu was het even niet leuk meer, maar was het einde wel in zicht. Doorlopen dus. Aan iedere beklimming komt een einde, zo ook aan deze. Kleine verrassing: de afdaling was niet minder moeilijk. Niet heel technisch, maar wel flink steil. De knieën waren niet blij meer met de grote stukken naar beneden stappen. Maar het is op zo’n moment even niet anders. Met nog zo’n 7 kilometer te gaan, wordt het terrein iets toegankelijker en kunnen we weer even joggen. Hardlopen zit er niet echt meer in. Het einde is in zicht.

Dan de laatste kilometers: Vrij steil omlaag, terug naar het dorpje Llanberis. Nog even een stukje door het bos. En dan op naar de finish locatie. Het zien van de finish geeft dan toch weer extra energie en zorgt voor extra tempo. Nog even vol gas gaan op het laatst en aangemoedigd door andere deelnemers, toeschouwers, de organisatie en zelfs de lokale politie komen deelnemers over de streep. Zo ook wij. Wat een moment, wat een beleving! Je naam wordt omgeroepen, je krijgt een deelnemersmedaille omgehangen. En dan de realisatie: Het is gelukt!