Survivallen met Eef
Survivalrun Zeist 2022
Hoi, ik ben Eef. Als LiTi-crewmember ben ik niet alleen een trailrunner, maar ook een survivalrunner. 2 Sporten die elkaar naar mijn idee goed aanvullen. Maar wat is dat dan? Survivalrun is een veelzijdige buitensport, die hardlopen combineert met hindernissen. Het is een uitdagende sport waarbij kracht, conditie, souplesse, techniek en doorzettingsvermogen belangrijk zijn. Want naast het lopen en de hindernissen speelt ook de ‘strijd tegen de elementen’ een belangrijke rol. Water, wind en temperatuur kosten extra kracht tijdens een survivalrun. De hindernissen bestaan voornamelijk uit gebouwde hindernissen van touw en hout, en enkele voorbeelden zal ik je straks benoemen.
Afgelopen zondag 20 maart was er een survivalrunwedstrijd in Zeist, waarvoor ik mij had ingeschreven. Niet competitief, maar recreatief. Hieronder volgt een kort race-verslagje:
Mijn start-tijd was 14:05. Met zo’n 20 deelnemers per startgroep ga je dan van start. In mijn startvak ook een trainingsmaatje die vandaag zijn eerste ‘punten’ wilde pakken.
Hindernis 1 was boomstam(metje) zagen; een schijfje van zo’n 2 centimeter dik, wat je vervolgens door een soort brievenbus in een kist moet gooien. Vervolgens met een los touw naar de eerste hindernis; een los-touw-swingover. Een van de vele swingover-varianten die we gedurende de race zouden doen. Een stukje verderop kregen we twee straatstenen; daarmee even een paar honderd meter rondlopen, onder een net kruipen en weer inleveren. Makkelijk onderdeel, maar kost wel armkracht. Na wederom een stukje lopen kwamen we bij een ‘combi’. Dat is een combinatie van een aantal hindernissen achter elkaar, waarbij je de grond tussendoor niet mag raken. In dit geval een apenhang-onderhetnetdoor-apenhang. Een mooie hindernis, die niet al te ingewikkeld is. De volgende combi had onder andere een evenwichtsbalk en wederom een apenhang. Na een stukje bos kwamen we bij een evenwichtsoefening. ’t Ding heeft blijkbaar geen naam, maar je moet balancerend over een touw lopen dat tussen 2 bomen gespannen is, waarbij je in je handen een ander touwtje hebt, dat slechts aan 1 van die 2 bomen zit. Balans is niet zo mijn ding, dus ik was blij dat ik op de laatste survivalruntraining bij m’n eigen club (www.avsuomi.nl) deze oefening nog even had doorgenomen.
Verderop; de korte touwtjes. Een gevreesd onderdeel, omdat dit veel vraagt van de knijpkracht in je handen en aardig veel bovenlichaamkracht kost; er hangt namelijk aan een rijtje korte touwtjes (zeg 80 cm) en moet die op armkracht oversteken. Er was hier ook een vervangende opdracht als deze te zwaar voor je was, maar ja, dat kon ik niet laten gebeuren he? Dus netjes deze oefening overgestoken en even rustig de onderarmspieren weer opgerekt tijdens het verder lopen.
Doorlopen naar de volgende lange combi met, je raadt het al, veel apenhang en netten. Gevolgd door een paar mooie swingovers in brandweerslangen. Maar bij de volgende hindernis viel het even stil. Bij de meeste hindernissen kunnen 3 deelnemer tegelijk over de baan, maar helaas was hier 1 van de 3 laantjes tijdelijk buiten gebruik, waardoor er wat wachttijd ontstond. Zonde natuurlijk, want je probeert toch een scherpe tijd neer te zetten. Na enig wachten kreeg ik toch een mooie combi van swingover, beltrums lusje, staplussen en apenhang, die me vervolgens vrij goed afging. Misschien wel door de onvrijwillige rust die me vooraf gegeven werd. Maar goed, niet te lang over nadenken en door naar de volgende. Dat was een mooie apenhang-klim, in een soort driehoek boven elkaar langs. Best wel wat verzuring in mijn onderarmen op dat moment. Gelukkig mochten we hierna even 200 meter lopen met een paar autobandjes…
Na wederom een paar staplussen en swingovers was het tijd voor een jerrycan met water. Hiermee mocht je een rondje over een weiland lopen; over een muurtje en onder een net door. Daarna weer een degelijke combi waar je door een buis kroop, gevolgd door een apenhang aan een balk en wat hangende balkjes oversteken. Daarna 3 verschillende soorten swingovers (met een hijslus, autoband en houten balkje) en dan snel door naar een paar balansoefeningen.
Als volgende een tarzanzwaai! Altijd leuk toch? Zeker als er wat toeschouwers staan.
De toeschouwers bleken de ouders te zijn van enkele jeugdleden van mijn survivalrunvereniging. Die jeugdleden waren even daarvoor gestart op hun eigen afstand, waarover later meer.
De volgende hindernis was boogschieten. Superleuk onderdeel, alleen ben ik er niet zo goed in. Misschien moet ik meer oefenen? Ik schoot in ieder geval net even te ver van de roos vandaan en mocht daarom een strafronde lopen van zo’n 100 meter. Niets ernstigs dus.
De hindernis daarna mocht ik overslaan. Die hoorde blijkbaar alleen in de competitie thuis (en ik liep als recreant). Dat liet ik mij natuurlijk niet zeggen. Dus een combi van opgaande monkeybar, korte lianen en neergaande monkeybar deed ik mijzelf even cadeau. Daarna weer snel het bos in om over diverse hordes te gaan, totdat je weer aankomt bij de volgende combi; ladder, apenhang, lianen, apenhang, etc. Maar ook hangende autobanden. Veel mensen staan daar in met hun voeten. Maar ik vond het mooier (of gewoon leuker) om eronder hangend de hindernis af te leggen. Ik was slechts de 2e gek die dat vandaag probeerde volgens het aanwezige jurylid. Aangesloten door wederom een swingover. Deze keer met een autoband onderin het touw, waardoor het touw niet zo lekker om je voet wikkelt.
Als volgende een vertrouwd onderdeel; postmanwalk. Hierbij loop je over een touw dat tussen 2 bomen gespannen is en heb je een slap touw in je handen dat ook aan beide bomen geknoopt is. Het slappe touw op de juiste manier met je handen in een lus houden, geeft de oplossing om deze hindernis soepel te doorlopen. Gelukkig werd ook deze hindernis weer gevolgd door een fijne swingover met touwen van verschillende diktes en konden we weer een stukje verder door het bos. Bij deze hindernis hoefden we slechts even in te klimmen via een touwladder, over een daknet en dan weer afdalen via een touwladder. Misschien was het met opzet simpel, want de volgende hindernis zou dat zeker niet zijn. Er stond al een redelijk rijtje wachtenden, want de hindernis was lang en zeker niet makkelijk! Eerste een swingover, dan een apenhang/catcrawl, gevolgd door een paar verticale touwen met een houtblok (waar diverse deelnemers op bleven zitten om op adem te komen) en dan door naar een lange apenhang. Op zich wel te doen, ware het niet dat je onderarmen op zo’n moment aardig verzuren en je in de laatste lange apenhang ook nog even naar boven moet klimmen voor een swingover. Dat maakt het erg lastig. Terwijl ik bezig was aan dit onderdeel viel een andere deelnemer uit de hindernis. Niks aan de hand, maar grote frustratie bij hem, want hij moet het onderdeel helemaal opnieuw doen. Zo niet, dan is hij het felbegeerde polsbandje kwijt en verdient hij met deze race geen punten. Extra motivatie voor mij om goed vast te houden dus. En dat had ik wel nodig! Want mijn swingover-touwtje bleek de kortste van de 3 te zijn, waardoor het extra lastig was om omhoog te klimmen. Gelukkig had ik nog genoeg armkracht om mezelf hier even door te slepen, wetende dat dit het een-na-laatste onderdeel was.
En dan eindelijk! De finish-hindernis! Een mooie combi boven het buitenbad van het plaatselijke zwembad. Extra motivatie om er niet uit te vallen, als je droog wilt blijven. Een inklim, tarzanzwaai, daknet, apenhang en horizontale balkjes…. En dan jawel hoor… De bel luiden bij de finish! Met m’n polsbandje! 1:43:24 is mijn officiële finishtijd. Ietsje langzamer dan mijn target, maar ik mag niet klagen.
Maar dan begint het wachten. Waar is m’n maatje? Gaat hij het halen? In de tussentijd kwamen wel de 4 deelnemende jeugdleden binnen. Allemaal met behoud van hun polsbandje. Dus ik was daarover erg tevreden en ook trots. Want oh ja, ik had nog niet gemeld dat ik hun trainer ben, of wel? Super prestatie van deze dames!
Gelukkig kwam ook m’n maatje de finish over. Weliswaar met een nat pak, want hij wilde de finish net effe te mooi doen. Maar superknap gedaan!
Een dag na dit mooie avontuur; Spierpijn, maar ook een heel tevreden gevoel. Zeker als ik hoor dat ik 18e van de 126 deelnemers geworden ben. Daar mag ik zeker tevreden over zijn. Nu is het tijd om m’n lichaam weer even te laten herstellen. Ik denk dat ik maar een trailtje ga lopen….
#loveittrailit
